Birgit Nilsson
Birgit Nilsson (1963) | |||
Imię i nazwisko | Märta Birgit Nilsson | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 17 maja 1918 | ||
Data i miejsce śmierci | 25 grudnia 2005 | ||
Typ głosu | sopran dramatyczny | ||
Gatunki | opera | ||
Zawód | śpiewaczka | ||
Aktywność | 1946–1984 | ||
Odznaczenia | |||
|
Birgit Nilsson (właśc. Märta Birgit Svensson; ur. 17 maja 1918 w Västra Karup, zm. 25 grudnia 2005 w Kristianstad) – szwedzka śpiewaczka operowa, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym.
Studiowała w Królewskiej Szkole Operowej w Sztokholmie, w 1944 debiutowała w Operze Królewskiej w Sztokholmie. W 1946 zwróciła na siebie uwagę jako Agata w Wolnym strzelcu Carla Marii Webera i Lady Makbet w Makbecie Giuseppe Verdiego, w przedstawieniach pod dyrekcją Fritza Buscha. W kolejnych latach zyskała status gwiazdy opery skandynawskiej, dzięki m.in. partiom sopranowym w dziełach Wagnera – Wenus w Tannhäuserze, Senty w Holendrze tułaczu, Izoldy w Tristanie i Izoldzie, Brunhildy i Zyglindy w Walkirii.
W 1951 na zaproszenie Fritza Buscha wystąpiła na festiwalu w Glydenbourne; zwróciła wówczas uwagę wielu krytyków partią Elektry w Idomeneo Mozarta. Od tego czasu zyskała sławę światową, występowała w La Scali, Metropolitan Opera, na festiwalu w Bayreuth. Zyskała opinię najwybitniejszej wykonawczyni Wagnera i Straussa w swoim pokoleniu. Do jej najbardziej znanych partii należały rola tytułowa w Elektrze Straussa, Farbiarka w Kobiecie bez cienia tego samego kompozytora, rola tytułowa w Turandot Pucciniego, rola tytułowa w Aidzie Verdiego, role wagnerowskie. W 1975 jedyny raz wystąpiła w Polsce, jako Tosca, w Teatrze Wielkim w Warszawie.
W 1966 została laureatką prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.
Karierę zakończyła jesienią 1984 w Ludwigshafen. Była znana z poczucia humoru, a także jako miłośniczka piwa. Jej mężem był lekarz weterynarii Bertil Niklasson. W 1995 wydała biografię „La Nilsson”. Zmarła w wieku 87 lat w grudniu 2005, oficjalnie o jej śmierci poinformowano 12 stycznia 2006.
Odznaczenia
Otrzymała liczne odznaczenia, w tym:
- 1968 – Kawaler 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja)[1]
- 1973 – Medal „Ingenio et arti” (Dania)[2]
- 1974 – Komandor 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja)[1]
- 1975 – Komandor z Gwiazdą Orderu Świętego Olafa (Norwegia)[1]
- 1991 – Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)[1]
Partie operowe - nagrania
Kompozytor | Tytuł opery | Partia | Nagrania na żywo | Nagrania studyjne |
---|---|---|---|---|
Giacomo Puccini | Turandot | Turandot | 1961 |
Przypisy
Bibliografia
- Lucjan Kydryński, Opera na cały rok. Kalendarium, część I: styczeń-czerwiec, s. 331-332
- Birgit Nilsson w bazie AllMusic (ang.)
- p
- d
- e
- ISNI: 0000000110829638
- VIAF: 110792038
- LCCN: n80122960
- GND: 119450038
- NDL: 01137924
- LIBRIS: pm134vf743h04q3
- BnF: 125275959
- SUDOC: 034709851
- NKC: js20060331014
- BNE: XX871697
- NTA: 070706611
- BIBSYS: 11471
- CiNii: DA04029274
- PLWABN: 9810675343905606
- NUKAT: n2007135989
- J9U: 987007276997005171
- CANTIC: a1076043x
- LNB: 000067496
- NSK: 000091522
- CONOR: 18585443
- LIH: LNB:bZ1;=BT
- PWN: 3947784
- Britannica: biography/Birgit-Nilsson
- Universalis: birgit-nilsson
- БРЭ: 2663833
- NE.se: birgit-nilsson
- SNL: Birgit_Nilsson
- VLE: birgit-nilsson
- Catalana: 0046105
- DSDE: Birgit_Nilsson
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 43849