Nuralagus rex
Nuralagus rex | |||
Quintanaa, Köhlerb i Moyà-Solà, 2011 | |||
Okres istnienia: messyn–pliocen PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q 7.246/2.58 ↓ 7.246/2.58 | |||
![]() rekonstrukcja nuralagusa | |||
Systematyka | |||
Domena | eukarionty | ||
---|---|---|---|
Królestwo | zwierzęta | ||
Typ | strunowce | ||
Podtyp | kręgowce | ||
Gromada | ssaki | ||
Podgromada | żyworodne | ||
Infragromada | |||
Rząd | zajęczaki | ||
Rodzina | zającowate | ||
Rodzaj | Nuralagus | ||
Gatunek | N. rex | ||
| |||
|
Nuralagus rex – gatunek wymarłego ssaka z rodziny zającowatych, zamieszkujący w czasie od messynu do środkowego pliocenu Minorkę (Baleary). Gatunek charakteryzował się szeregiem specyficznych cech nieznanych u innych zajęczaków[1].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/b/b6/Nuralagus_rex%26rabbit_femur_bone.jpg/220px-Nuralagus_rex%26rabbit_femur_bone.jpg)
Historia odkrycia
Josep Quintana w wieku 19 lat odkrył na Minorce pierwszą kość należącą do wymarłego królika. Sądził wówczas, że są to elementy kośćca Cherirogaster gymnesica – olbrzymiego żółwia, który żył na tych terenach przed milionami lat. Ostatecznie Quintana, już jako paleontolog, pracownik Institut Català de Paleontologia, oraz jego współpracownicy Meike Köhlerb i Salvador Moyà-Solà opisali w 2011 roku na łamach Journal of Vertebrate Paleontology gatunek Nuralagus rex[1].
Ewolucja
W okresie zwanym kryzysem messyńskim Morze Śródziemne prawie zupełnie odparowało, na skutek czego Baleary zostały połączone z kontynentem, dając możliwość migracji na Minorkę przodków Nuralagus. Gdy wody morza podniosły się do wcześniejszego poziomu, Minorka ponownie stała się wyspą, a króliki, które tam przywędrowały, zostały odcięte od reszty populacji. Na wyspie nie było wówczas drapieżników. Ze znanych naukowcom kręgowców w skład ówczesnej fauny wyspy wchodziły najprawdopodobniej tylko nietoperze[2] Muscardinus cyclopeus, gryzoń z rodziny popielicowatych[3] oraz olbrzymie żółwie. Zmiana środowiska spowodowała kolejne zmiany w budowie królika. Narządy, które były dotychczas niezbędne do wzmożonej czujności, uległy redukcji. Zmniejszyły się oczodoły, osłabła ostrość widzenia, najprawdopodobniej zmniejszyły się uszy. Długi i sprężysty kręgosłup uległ z czasem skróceniu i usztywnieniu. W konsekwencji królik utracił zdolność skakania. Tylne kończyny uległy redukcji. Zwierzę poruszało się powoli. Stawało się coraz masywniejsze. Zdaniem badaczy większość czasu spędzało na spokojnym przekopywaniu gruntu w poszukiwaniu korzeni i bulw zdatnych do jedzenia. Masa ciała N. rex przekraczała 12 kg (26,4 lb), czyli była około sześciokrotnie większa od masy współczesnych gatunków zającowatych[2][3], a dziesięciokrotnie większa od wymarłych kuzynów z kontynentu Alilepus sp[3]. Do wyginięcia gatunku prawdopodobnie przyczyniło się ochłodzenie klimatu[2].
Przypisy
- ↑ a b Josep Quintanaa, Meike Köhlerb, Salvador Moyà-Solàb. Nuralagus rex, gen. et sp. nov., an endemic insular giant rabbit from the Neogene of Minorca (Balearic Islands, Spain). „Journal of Vertebrate Paleontology”. 31 (2), 2011. DOI: 10.1080/02724634.2011.550367. (ang.).
- ↑ a b c Jennifer Viegas: Discovery News. [w:] Biggest-Ever Bunny Didn't Hop, Had No Enemies [on-line]. news.discovery.com, 2011-02-21. [dostęp 2012-05-26]. (ang.).
- ↑ a b c Giant Extinct Rabbit was the King of Minorca. „Journal of Vertebrate Paleontology”. 31 (2), 2011-03-22. Taylor and Francis. (ang.).
- p
- d
- e
|