Zapach zielonej papai

Zapach zielonej papai (wietn. Mùi đu đủ xanh) – wietnamsko-francuski dramat filmowy z 1993 roku w reżyserii Tran Anh Hunga, będący jego pełnometrażowym debiutem. W roli głównej wystąpiła Tran Nu Yên-Khê, prywatnie żona reżysera^[1].

Obraz zdobył liczne wyróżnienia, m.in. Złotą Kamerę na 46. MFF w Cannes oraz nagrodę Cezara za najlepszy debiut reżyserski. Był także nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny jako pierwszy w historii film oficjalnie reprezentujący Wietnam^[2].

Mimo że akcja filmu rozgrywa się w całości w Wietnamie, zdjęcia nagrano w podparyskim studiu filmowym w Boulogne-Billancourt^[3].

Fabuła

Młoda dziewczyna, Mùi, zostaje służącą miejscowej bogatej rodziny. Mùi jest niezwykle spokojną i ciekawą świata dziewczynką. Rodzina, dla której pracuje, składa się z często wyjeżdżającego męża, żony, starszego syna, dwóch młodszych synów i schorowanej matki męża. Mąż przed swoją ostatnią, czwartą podróżą bierze ze sobą rodzinne oszczędności. Wraca z wojaży chory i umiera krótko po powrocie.

Dziesięć lat później w rodzinie zaczynają się pojawiać coraz większe problemy. Dwóch synów wyjechało, a rzadko widywana, schorowana żona zajęła miejsce swojej zmarłej teściowej na piętrze. Choć żona traktuje Mùi jak członka rodziny, młoda służąca postanawia zmienić miejsce pracy. Mùi przechodzi do pianisty, przyjaciela z dzieciństwa jednego z synów poprzednich pracodawców. Nowy pracodawca jest zaręczony, ale woli spędzać czas grając na fortepianie, niż dzielić go ze swoją narzeczoną.

Pewnej nocy, w czasie rozmowy zaręczonych, jego gra na fortepianie staje się coraz bardziej głośna i niepokojąca. Pianista wyraźnie ignoruje swoją wybrankę, a wyglądająca przez okno Mùi, widzi, że narzeczona opuszcza jego pokój. Kiedy Mùi wchodzi do pokoju, muzyka staje się bardziej spokojna i harmonijna. Później tej samej nocy widzowie obserwują, jak pianista wchodzi do mieszkania Mùi, zamykając za sobą drzwi. Gdy wybranka muzyka dowiaduje się o tym, zrywa z nim zaręczyny. Pianista uczy Mùi czytać i pisać, oraz pokazuje jak zachowywać się jak dama. Film kończy się sceną, w której ciężarna Mùi czyta poezję swojemu mężowi oraz żonie swojego pierwszego pracodawcy.

Nagrody i nominacje

• 1993: Złota Kamera za najlepszy debiut reżyserski na 46. MFF w Cannes
• 1993: nominacja do Złotej Żaby za zdjęcia Benoît Delhomme'a na MFF Camerimage
• 1994: nominacja do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego
• 1994: British Film Institute - Nagroda im. Sutherlanda
• 1994: Cezar za najlepszy debiut reżyserski

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zapach zielonej papai w bazie Filmweb
• Mùi du du xanh w bazie IMDb (ang.)